Po Kampanii Wrześniowej, której polscy piloci dzielnie stawiali czoła niemieckiej Luftwaffe wielu z nich, chcąc dalej walczyć o wolność ojczyzny, musiało uciekać poza granice państwa. Różnymi szlakami, miedzy innymi przez Rumunię, dostali się do Francji, gdzie w 1940 roku bronili francuskiego nieba przed Niemcami. Niestety, po porażce Francji, chcąc dalej kontynuować walkę z hitlerowcami, musieli przedostać się do Anglii, która była ostatnim bastionem oporu przed Niemcami w Europie Zachodniej.
Głównym narzędziem obrony Anglii stało się lotnictwo. Mimo nowoczesnych samolotów, Anglikom z czasem zaczynało brakować doświadczonej kadry pilotów. Pomimo, iż Polacy byli doświadczeni w boju, musieli przechodzić intensywne szkolenia taktyki stosowanej w angielskim lotnictwie oraz zapoznać się z nowoczesnymi samolotami, takimi jak na przykład myśliwiec Hawker Hurricane. Niejednokrotnie zdarzały się przypadki lądowań bez podwozia, gdyż Polacy przyzwyczajeni do samolotów P 11 , z Kampanii Wrześniowej o podwoziu stałym, zapominali je wysuwać w Hurricaneach. Przechodzili także intensywne kursy angielskiego, gdyż w trakcie lotów szkolnych, a później bojowych dowództwo brytyjskie wymagało porozumiewania się w ich języku ojczystym.
Po tygodniach żmudnych szkoleń zaczęto formować polskie dywizjony myśliwskie w Wielkiej Brytanii. Jednym z nich był Dywizjon 303, sformowany 2 sierpnia 1940 roku. Jego pierwszym dowódcom był major Zdzisław Krasnodębski.
Polacy stacjonowali na angielskim lotnisku Northolt. Pierwsze zwycięstwo powietrzne zostało przypisane Dywizjonowi 30 sierpnia 1940 roku, a autorem jego był Ludwig Paszkiewicz, ofiarą Messerschmitt. Następnego dnia Polską jednostkę oficjalnie skierowano do walki, jako gotową operacyjnie. Najważniejszą kampanią, w której wziął udział Dywizjon 303 była bitwa o Anglię. W całej tej bitwie Dywizjonowi 303 przypisano 126 zwycięstw powietrznych, co postawiło go na pierwszym miejscu, wśród dywizjonów myśliwskich, walczących w tej bitwie. Warto też dodać, że Polacy latali w okresie całej bitwy na samolotach Hawker Hurricane, uznawanych za słabsze, w porównaniu do Spitfierów, które były użytkowane przez Anglików. Polska jednostka została w nie wyposażona dopiero na początku 1941 roku, latając na różnych typach Spitfierów do lipca 1944 roku. Ostatnim typem samolotu, użytkowanym przez Dywizjon, od kwietnia 1945, był uznawany za jeden z najlepszych samolotów II Wojny Światowej, amerykański P-51 Mustang.
W ciągu całej wojny lotnikom z Dywizjonu 303 zaliczono 287 zestrzelenia niemieckich maszyn. Wśród polskich pilotów Dywizjonu byli tacy asi myśliwscy, jak Witold Urbanowicz, Jan Zumbach, Stanisław Skalski oraz czeski as Josef Frantisek. Dywizjon, po zwycięskiej bitwie o Anglię, brał udział w wielu innych alianckich kampaniach lotniczych, między innymi ofensywa myśliwska nad Francją, rajd na Dieppe, osłona konwojów morskich, udział w osłonie nalotów na Niemcy, lądowanie w Normandii. Piloci zwalczali także niemieckie V1 oraz brali udział w inwazji na Niemcy.
Jednostka, za swoje osiągnięcia w trakcie II Wojny Światowej została odznaczona najwyższym polskim orderem Virtutti Militari. Oficjalne rozformowanie jednostki nastąpiło 11 grudnia 1946 roku, a jej ostatnim dowódcom był major Witold Okuciewski.
Polski Dywizjon 303 stał się jedną z najsławniejszych polskich jednostek, walczących na zachodzie w trakcie II Wojny Światowej, cieszącym się szacunkiem i uznaniem wśród wszystkich dowódców alianckich, a także króla angielskiego Jerzego VI. Polacy stali się symbolem zaciętości i walki przeciwko hitlerowcom oraz wzorem do naśladowania dla innych alianckich pilotów za swoją brawurę i niebywałą odwagę. Natomiast, sami piloci wielokrotnie byli odznaczani wysokimi odznaczeniami. Pamięć o działaniach pilotów dywizjonu 303 została nawet udokumentowana w dwóch filmach fabularnych oraz w wielu produkcjach dokumentalnych, jako symbol polskiego oręża w trakcie II Wojny Światowej.
źródło: pl.wikipedia.org/wiki/Dywizjon_303
