Historia Głogowa jest niezwykle ciekawa, bowiem jest to miasto o dużym znaczeniu militarnym. Miasto miało wielu władców, należało do różnych księstw, jednak najlepiej działo się tam za czasów Zygmunta Starego. Zlikwidował on, między innymi rabujące bandy rycerzy, które uniemożliwiały handel, czając się w lasach, czy na drogach. Zapewne większość z nas pamięta epizod związany z obroną Głogowa, gdzie przyczepiono synów rycerzy do wieży. Sytuacja ta była bardzo tragiczna. Do dzisiaj historycy nie mają jednego wspólnego zdania na ten temat. Sprawa ta nie jest rozstrzygnięta do dzisiaj.
Gogów jest jednym z najstarszych miast Polski. Pierwsze wzmianki pochodzą z 845 roku, od geografa Bawarskiego. W latach 1010 – 1017 Wojska Niemieckie Henryka II znalazły się dwukrotnie pod Głogowem, jednak do oblężenia grodu nie doszło. Najsłynniejszą z walk o Głogów jest obrona miasta w 1109 roku przed wojskami cesarza Henryka V. W roku 1157 Głogów zdobyty został przez Fryderyka I Barbarossa, który spalił gród. Od 1251 roku Głogów był stolicą Księstwa Piastowskiego, co zaowocowało szybkim rozwojem miasta. Prawa miejskie zyskał w 1253r. W następnych wiekach dzielił, jak większość dolnośląskich miast, losy polityczne Śląska. W wyniku konfliktu zbrojnego w Europie, podczas Wojny Trzydziestoletniej, Głogów został zamieniony w twierdzę. Od tamtego czasu miał spełniać tylko i wyłącznie funkcję obronną, co doprowadziło do znacznego zahamowania rozwoju miasta. Głogów był oblegany i zdobywany przez wojska pruskie, szwedzkie, austriackie i rosyjskie.
W XVI wieku wymarła głogowska linia Piastów Śląskich, której ostatnim przedstawicielem był Jan II Szalony. W latach 1491 – 1506 rządzili tu Jagiellonowie; Jan Olbracht i Zygmunt Stary, późniejsi królowie polscy. Następnie miasto poddane zostało Habsburgom. W czasie wojen napoleońskich kwaterowały tu polskie oddziały Henryka Dąbrowskiego, Szwadrony 4 Pułku Strzelców Konnych Księstwa Warszawskiego. Parę wizyt złożył również sam Napoleon.
Umocnienia twierdzy zahamowały na wiele lat rozwój miasta. W XIX wieku starano się o zniesienie umocnień, lecz dopiero w 1873 roku udało się przesunąć ich granicę na wschód. W 1902 zostały one zniesione, co umożliwiło normalny rozwój miasta, szczególnie przemysłu maszynowego oraz spożywczego. Pomimo germanizacji, miasto i okolice zachowały polski charakter. Po zakończeniu I Wojny Światowej, na mocy Traktatu Wersalskiego, Głogów pozostał w granicach Niemiec. W czasie II wojny światowej na terenie miasta znajdowało się 6 obozów pracy przymusowej. Od lutego do kwietnia 1945 roku Głogów pod panowaniem niemieckim został ponownie zamieniony w twierdze przez władze hitlerowskie i uporczywie bronił się przed wojskami rosyjskimi. Przez sześć tygodni miasto było oblegane, co spowodowało jego doszczętne zniszczenie i praktycznie przestało istnieć. W wyniku postanowień Konferencji Jałtańskiej zostało przyłączone do Polski, aby następnie w maju 1945 roku przybyli do miasta pierwsi powojenni osadnicy, którzy zastali jedynie ruiny i zgliszcza. Gwałtownemu przeobrażeniu i rozwojowi uległo dopiero po decyzji o budowie Huty Miedzi, zapoczątkowanej w 1967 roku. Huta jest wciąż największym zakładem przemysłowym miasta. Od 1945 do 1950 Głogów należał do województwa Wrocławskiego, zaś w 1950 roku włączony został do nowo powstałego województwa Zielonogórskiego. Od 1975 do 1998 należał do województwa Legnickiego, natomiast po reformie administracyjnej w 1999 roku do województwa Dolnośląskiego.
