Niezwykle innowacyjny był sam proces oddawania strzałów. Trzymetrowej długości pocisk miał w miarę posuwania się w stronę wylotu lufy być napędzany przez eksplozje powodowane przez małe ładunki prochowe, rozmieszczone co 3 m wzdłuż całej lufy. Nadawało to pociskowi prędkość 1550 m/s i zasięg aż do 160 km. Prace nad V3 zainicjowano w 1943 roku, w małej miejscowości koło Magdeburga oraz na wyspie Wolin. Główny kompleks został zlokalizowany we Francji. Planowano, że do lipca 1944 roku w pięciu podziemnych tunelach podziemnych zostaną umieszczone baterie po 5 dział każda. Zespół 25 dział mógł być w stanie zasypywać lądy gradem 600 pocisków na dobę. Ponieważ niezwykle trudne było celowanie z takiej broni, wszystkie działa miały być na stałe zwrócone na stolicę Wielkiej Brytanii. We wrześniu 1943 roku Brytyjczycy wykryli budowę kompleksu dział V3. Przy jego budowie pracowało 5000 ludzi, głównie więźniów obozów i robotników przymusowych.
Pierwszy nalot przeprowadzono 9 maja, jednak bez rezultatów. 6 lipca 1944 roku podczas kolejnego nalotu bombowego, Lancastery należące do 617 Dywizjonu Rafu, zrzuciły na kompleks olbrzymie bomby o wadze 5 ton. Jedna z nich eksplodowała bardzo blisko wylotu pierwszego szybu, w którym miały przebywać działa, powodując jego zawalenie. Inne bomby wbiły się w skałę wapienną z takim impetem, że zapadły się inne nie umocnione tunele. W najniższym korytarzu na głębokości 130 m zginęło zasypanych i zalanych wodą kilkuset znajdujących się tam ludzi.
W maju 1943 roku rozpoczęto próby z wersjami doświadczalnymi w placówkach badawczych koło Magdeburga oraz w Zalesiu pod Międzyzdrojami. Powstał tam główny poligon testowy V3. W Zalesiu inżynierowie niemieccy wybudowali trzy stanowiska. Jedno 60 metrowe, drugie pełnowymiarowe 130 m oraz trzecie 100-metrowe. Stanowiska te ustawione były pod różnymi kątami. Działa na stanowiskach dwa i trzy zamontowane zostały na żelbetonowych postumentach, zachowały się do dzisiaj. Pierwsze działo zostało oparte na konstrukcji stalowo – drewnianej. Działa w Zalesiu były skierowane na morze, a lot pocisków obserwowały jednostki Marynarki Wojennej. Broń ta szykowana była do ataku na Londyn. W tym celu 152 km od stolicy Wielkiej Brytanii rozpoczęto budowę ogromnego kompleksu bunkrów, w których miało się zmieścić 50 stanowisk dział wielokomorowych V3. Bunkier był wielokrotnie bombardowany przez 617 eskadrę Royal Air Force. Użyto w tym celu bomb pięcio tonowych, tak zwanych Toll boy. Duży wkład w opóźnieniu prac nad budową kompleksu miał patrol Polskiej Organizacji Wojskowej „Lil”, działający we Francji. Podczas jednego z ataków lotniczych zginął Joe Kennedy, brat późniejszego prezydenta USA. 6 czerwca 1944 roku nastąpiła inwazja w Normandii, w sierpniu natomiast alianci zajęli kompleks V3. Na wyspie Wolim w Zalesiu doświadczenia trwały jednak nadal. 12 lutego 1945 roku podpułkownik Portscheller wydał rozkaz o ewakuacji poligonu. W czasach II Wojny Światowej poligon w Zalesiu był obsługiwany przez 557 żołnierzy z oddziału artylerii. Do tej pory nie wiadomo, gdzie mieściły się magazyny oraz koszary dla takiej ilości ludzi. Pozostaje to do dzisiaj tajemnicą poligonu V3 i bukowego Lasu Wolińskiego Parku Narodowego.
