Rozmowa z Shaw nem Carneyem, au torem książki Początek końca aborcji, szefem koa licj i „40 dni dla życia”, znanym w Polsce z filmu Nieplanowane. W Polsce właśnie ukazuje się książka Początek końca aborcji. Czy rzeczywiście świat ma szansę na uwolnienie się od aborcji?
Nie ma nic bardziej nienaturalnego dla ludzkiego serca, niż zapłacenie lekarzowi za pozbawienie życia własnego dziecka. Aborcja jest zbudowana na kłamstwie, że wolno nam, przecząc naukowym faktom, określić czyjeś człowieczeństwo na podstawie okoliczności jego poczęcia lub naszych własnych uczuć. Opiera się to na machiavellicznym „prawie mocniejszego”. Tam, gdzie kocha się wolność, w tym w Polsce, zawsze odrzucano tę niebezpieczną mentalność, nawet jeśli przez pewien czas historii padano jej ofiarą.
Matka Teresa powiedziała kiedyś, że w momencie, w którym zaniecha się dokonywania aborcji w Ameryce, świat podąży za jej przykładem. Dzisiaj to już nie jest tylko mglista nadzieja, gdyż obserwujemy zmiany w amerykańskich statystykach. Od 1991 r. w naszym kraju została zamknięta ponad połowa wszystkich ośrodków aborcyjnych, a w ciągu ostatnich 10 lat 32% placówek Planned Parenthood, czołowego dostawcy usług aborcyjnych. Ruch w obronie życia z roku na rok staje się coraz silniejszy i „młodszy”.
Dane i doświadczenie z prawie pięciu dekad wykonywania aborcji pokazały, jak bolesny i niszczycielski jest w swej istocie ten „zabieg”. Takie sygnały mamy już od milionów kobiet, które żałują aborcji, oraz od coraz większej rzeszy pracowników wykonujących aborcję, którzy zdecydowali się porzucić ten zbrodniczy przemysł. Kampania „40 dni dla życia” pomogła 206 takim osobom – Abby Johnson była 26. z nich. To obrazuje niekorzystne zmiany dla branży aborcyjnej, która mieniąc się częścią szeroko rozumianej ochrony zdrowia, nawet nie próbuje podjąć dyskusji o naukowo dowiedzionych faktach ani tym bardziej szczegółach samego „zabiegu”.
Jak Pana zdaniem powinien wyglądać ruch pro-life? Co jest największą siłą „koalicji dla życia”?
Największą siłą kampanii „40 dni dla życia” jest umocnienie miejscowych społeczności w zaufaniu Bogu i zaprzestaniu dokonywania aborcji tam, gdzie żyją. Nie możemy winić rządów ani polityków, gdy nasz Pan pyta nas jak Jan Paweł II na początku encykliki Evangelium vitae: „Czy jestem stróżem mojego brata?”. Musimy zacząć od siebie…
W Polsce ciągle trwają przepychanki o zaostrzenie bądź rozszerzenie tzw. kompromisu aborcyjnego. Co Pan o nim sądzi? Czy aborcja powinna być prawnie zakazana? Czy Pana zdaniem to by pomogło?
Zwolennikom aborcji na całym świecie udało się wykorzystać trudne przypadki do uzasadnienia aborcji i twierdzenia, że chcą, aby była „bezpieczna, legalna i rzadka”. Ameryka nabrała się na takie hasła w 1973 r. i dlatego obecnie mamy 3000 aborcji dziennie i dzieciobójstwa w niektórych stanach.
Żaden kraj nie powinien nigdy mieć prawa, które zezwala na legalne zabicie któregokolwiek z jego obywateli ze względu na jego rozmiar, lokalizację, dochód rodzica lub niepełnosprawność. Kiedy św. Jan Paweł II odwiedził Kolorado, powiedział naszemu narodowi, z prezydentem Billem Clintonem i Hilary Clinton stojącymi u jego boku: „Prawdziwym sprawdzianem dla narodu jest to, jak traktuje swoich najbardziej bezbronnych, zwłaszcza nienarodzonych”.
Czy mógłby się Pan podzielić z nami doświadczeniem, które zmieniło Pana życie i utwierdziło Pana w bezkompromisowej postawie wobec świętości życia?
To było spotkanie z dziećmi, które w ostatniej chwili zostały uratowane podczas kampanii „40 dni dla życia”. Były tak blisko stania się zapomnianą statystyką świata, a teraz urządzają przyjęcia urodzinowe, komunie i mecze baseballowe. To piękny widok, który pokazuje, że żadna kobieta nie dorasta, chcąc aborcji. One potrzebują nadziei, miłosierdzia i miłości okazanych choćby na chodniku… Kiedy tracą wszelką nadzieję, my musimy pokazać im Chrystusa. Bóg to wykorzysta, by ocalić swoich synów i córki przed aborcją.
Dziękujemy za rozmowę.
