Eskadra Kościuszkowska walczyła na południowym froncie wojny polsko- sowieckiej 1920. Najgroźniejszym jej przeciwnikiem była Armia Konna Siemiona Budionnego. Ale też i Eskadra była znaczącym przeciwnikiem dla tej armii, o czym m.in. świadczą poświęcone jej fragmenty książki Izaaka Babla Armia Konna. „Opuścili się do 300 metrów i rozstrzelali z kaemów najpierw Andriuszkę, a potem Trunowa. Wszystkie taśmy, wypuszczone przez naszych, nie przyczyniły Amerykanom szkody”.
Ze wspomnień pilotów da się odtworzyć taktykę walki stosowaną przez obie strony. Kozacy Budionnego poruszali się brzegami rzek lub duktami leśnymi, omijając drogi i linie kolejowe. Przez to, zgrabnie omijali umocnione punkty oporu tworzone przy skrzyżowaniach i stacjach kolejowych. Armia licząca około 20.000 ludzi w ciągu dnia pokonywała 70 km, w zwartych kolumnach po trzy konie w jednym rzędzie. Za każdym szwadronem jechał lekki dwukołowy wózek z karabinem maszynowym, ciągnięty przez konie; w tyle za kolumnami podążały tabory wozów. Jednak lotnicy nie mieli najmniejszych kłopotów ze zlokalizowaniem kolumn, gdyż unosił się nad nimi tuman kurzu. Samoloty atakowały od tyłu, najpierw z wysokości 300 m zrzucając dwie bomby, w jakie były uzbrojone, a następnie w locie nurkowym otwierały ogień z karabinów maszynowych. Piloci dawali najwyższe obroty silnika, by ich huk straszył konie. Największe straty powodował lot na wysokości 10-15 m nad kolumną, gdy można było objąć ogniem z karabinów maszynowych całą długość kolumny. Po zakończeniu ataku piloci powiadamiali polskie dowództwo o kierunkach ruchu wroga.
Jak we wspomnieniach zapisał kapitan Cooper, 31.05.1920 pod Koziatynem dwaj amerykańscy lotnicy zauważyli z góry oddział „bolszewickiej jazdy, liczący co najmniej 2.500 ludzi. (…) Naprzeciwko nich posuwało się 1.000 Hallerczyków w swych niebieskich uniformach. Ukryci w wysokiej trawie i zielskach – pełzali na brzuchach, podsunęli się nasi prawie pod same pyski końskie – niepostrzeżeni. Kiedy już nie mogli dalej posuwać się, bo byliby zauważeni – wtedy otworzyli krzyżowy ogień na niczego się nie spodziewającego nieprzyjaciela i ruszyli do ataku. Fauntleroy i Chess czekali także na tę chwilę i lotem jastrzębi spuścili się na wroga, siejąc śmierć i zniszczenie ogniem bomb i kul. Zaatakowany w ten sposób nieprzyjaciel zmieszał i połamał swoje szeregi i zdemoralizowany nie mógł stawić czoła nawet tak małej sile – lecz haniebnie uciekał z pola walki”.
Tego samego dnia Fauntleroy lecąc na północny wschód od Koziatyna „zobaczył ku swemu przerażeniu, że przeszło 2.000 kawalerii Budionnego przedarło się przez nasze linie. (…) Gdy zbliżył się na odległość kilkunastu metrów, zobaczył, że pod osłoną gąszczy, by nie być widzianymi, kopali i zakładali miny pod szyny linii kolejowej. (…) W sekundzie więc zawrócił i poleciał w kierunku, skąd nasze pociągi nadchodziły, by ostrzec jakikolwiek pociąg znajdujący się na linii przed strasznym niebezpieczeństwem. Niedaleko leciał, gdy zobaczył pełną siłą pędzący pociąg, wiozący polskie wojska – zdążający ku niechybnej zgubie. (…) Raz po raz przelatywał tor tuż nad samą lokomotywą, co widząc maszynista zrozumiał, że coś musi być w tym złego i zatrzymał pociąg. Skoro Fauntleroy dopiął swego, poszukał w pobliżu możliwego miejsca do wylądowania, a wylądowawszy pędem biegł ku lokomotywie. Tu poinformował oficerów o strasznym niebezpieczeństwie, które ich za parę minut miało spotkać”. Polskie oddziały opuściły pociąg i ruszyły do ataku na zaczajonego wroga. Wspomagał ich w tym i amerykański pilot, wyrzucając cały zasób bomb i ostrzeliwując wroga z karabinów maszynowych. Za czyny z tego dnia Fauntleroy otrzymał krzyż „Virtuti Militari”.
