Kochani, to straszne, że spłonęły wasze rodzinne pamiątki, ale ważne, żeby być dobrym człowiekiem”. „O, widzę, że ktoś zniszczył elewację waszego domu, ale nie zapominajcie, że gdzieś na świecie też jest zło”. „Tak, słyszałem, że ktoś napluł na zdjęcie waszej mamy, ale przecież to zdjęcie, pomówmy o czymś innym”. „Może ktoś pobił waszego ojca, ale pamiętajcie, nie jego pierwszego”.
Mam wrażenie, że w ostatnim czasie chrześcijanie są odbiorcami wielu takich telegramów. Kolejne profanacje, płonące kościoły, świątynie przekształcane na meczety, niszczone symbole religijne. Tego bólu, tych uczuć można nie rozumieć. Trudno wytłumaczyć miłość komuś, kto jej nie czuje. Nie zwalnia to jednak nikogo z braku szacunku dla człowieka, który to wszystko odczuwa, przeżywa i nie godzi się na takie sytuacje. Nigdy nie słyszałam, by ktoś do głodnej osoby krzyczał, że wcale nie chce jej się jeść albo płaczącemu wmawiał, że jest szczęśliwy i radosny. Najgorsze chyba w tym wszystkim jest to, że my, katolicy, wchodzimy w tę narrację. Przestajemy się oburzać, wołać o sprawiedliwość i coraz ciszej przyznajemy, że to nas jednak boli. Możemy być pewni, że jeśli my nie będziemy wołać o szacunek dla tego, co święte, co dla nas ważne, nikt tego nie zrobi.
